نگاهی به نظریۀ اصلاح نژاد فرانسیس گالتُن

موضوع مقالۀ حاضر بررسی و نقد نظریۀ اصلاح نژاد فرانسیس گالتُن است. گالتُن، پسر عموی چارلز داروین، با انجام مطالعات آماری بر روی افراد برجستۀ علمی، ادبی، ورزشی، و نظامی انگلستان در طول چندین نسل مدعی شد که هوش و قابلیت‌‌های طبیعی در انسان‌‌ها امری ارثی است. بر این اساس، وی نظریۀ اصلاح نژاد را مطرح ساخت که در جهت عکس نظریۀ داروین و بر مبنای انتخاب مصنوعی بود. هدف گالتُن از طرح نظریۀ اصلاح نژاد بهبود و اصلاح نسل و تبار انسان از طریق افزایش هوش و ممانعت از بلاهت و کودنی بود. درواقع، گالتُن مدعی بود، همانند حیوانات اهلی، انسان‌‌‌ها را نیز می‌توان با انتخاب مصنوعی اصلاح کرد. با شروع قرن بیستم ایدۀ گالتُن به جنبشی اجتماعی و فراگیر در کشور‌های مختلف عالم از جمله انگلستان، امریکا و آلمان تبدیل شد و باعث تصویب قوانینی غیراخلاقی از سوی دولت‌ها همچون عقیم‌سازی اجباری و نظایر آن به بهانۀ اصلاح نسل شد. در آلمان نازی، جنبش اصلاح نژاد به ابزاری برای نژادپرستی و ارتکاب جنایت‌های بزرگ مبدل گشت. با این حال ایدۀ اصلاح نژاد هیچ‌گاه به طور کامل از میان نرفت. پیشرفت‌های علمی در حوزۀ ژنتیک انسانی و کشف DNA انسان و نیز رمزگشایی از ژنوم انسانی همراه با عواملی دیگر باعث احیای نظریۀ اصلاح نژاد در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم شد. جریان جدید اصلاح نژاد بر خلاف جریان اصلی آن، که ترکیبی از باور‌های علمی و شبه‌علمی بود، بر باور‌های علمی مبتنی بود. از این حیث اشکالات علمی وارد بر جریان اصلی اصلاح نژاد بر آن وارد نبود. با این حال نظریۀ اصلاح نژاد همواره، چه در گذشته و چه در حال، به دلیل پیامد‌های خطیری که داشته است و نیز سوءاستفاده‌‌های زیادی که از آن شده است مورد نقد‌های اخلاقی جدی بوده است. در نوشتار حاضر سعی شده است مهم‌ترین نقد‌های علمی و اخلاقی وارد بر جریان اصلی اصلاح نژاد مورد بحث و فحص قرار گیرد.